Recentelijk is er een biografie verschenen van de beruchte columnist Hugo Brandt Corstius (1935-2014), die onder verschillende pseudoniemen autoriteiten uitdaagde.
Bruno de Vries pleit voor een 'leugenbank' in Eerbeek, geïnspireerd door vissersplaatsen als Volendam en Urk. Deze bank zou dienen als ontmoetingsplaats voor de oudere generatie, vergelijkbaar met de bankjes waar grijze vissers verzopen schepen tot leven brengen.
Bruno voorziet het bankje met een prachtig uitzicht op de beeldengroep van papierscheppers op het Stuijvenburchplein.
In zijn biografie 'Ik heb nog nooit gelogen' wordt Hugo Brandt Corstius beschreven als een meester in liegen, bedriegen en fantastische verhalen vertellen. Oudere lezers herinneren zich hem wellicht van het spraakmakende radioprogramma 'Welingelichte kringen'.
Brandt Corstius haalde herhaaldelijk de autoriteiten het bloed onder de nagels vandaan met zijn scherpe uitspraken. Zijn talent en provocerende stijl deden denken aan Multatuli.
Zijn controverse met de overheid, onder andere cultuurminister Brinkman, leidde tot een hevige discussie in opinierend Nederland. Uiteindelijk kreeg Brandt Corstius in 1987 'de kroon op het kwetsen' met de toekenning van de PC Hooftprijs.
Bruno de Vries, zelfbenoemd 'bemiddelaar voorbereidingscommissie Leugenbank', zet zich in om de erfenis van de leugenbank levend te houden en herinnert ons aan de intrigerende verhalen van Hugo Brandt Corstius.